Αναρωτίεμαι που, πως να 'σαι και ατενίζοντας το διαδίκτυο για να σε βρώ,
βρήκα κάτι στιχάκια φευγάτα...

Ανοίγω το PC να δω που είσαι εσύ να δω αν είσαι online στο σπίτι ή στο νησί
αλλάζουν οι εποχές δεν πέφτουν πια βροχές
ανοίγω το LAPTOP σερφάρω δίχως STOP γυρεύοντας εσένανε στου έρωτα τα BLOG
αυτή είναι πια η ζωή μου
και βράδυ και πρωί την ζούμε στο διαδίκτυο χωρίς αναπνοή
Τα χρόνια είναι μωρά που στέκουν στην σειρά
σαν φεύγουν άλλα έρχονται με λύπη και χαρά
κι εμείς μικρά παιδιά με νιότη στην καρδιά
online ερωτευόμαστε με αισθήματα φαρδιά

Στου CHAT την λογική την τεχνολογική εκεί είναι που σε γνώρισα αγάπη ουτοπική
στα κυβερνοχωριά τα νέα συμπεθεριά κι οι σχέσεις blog αλλάζουνε και οι θάλασσες στεριά
σερφάρω ολημερίς για πες μου αν μπορείς στις τρείς στο cafe internet να έρθεις να με βρείς
αυτή είναι πια η ζωή μου
και βράδυ και πρωί την ζούμε όλοι σερφάροντας χωρίς αναπνοή